Kıymetli Ziyâretçilerimiz,

Bu akşam, anne baba sevgisini işlediğimiz ve hakîkî sevginin nasıl olması gerektiğini hatırladığımız bir Uykudan Önce Programı gerçekleşti. 🙂

Düşünmeye evvelâ isimlerimizden başladık. Çünkü mânâlı bir isme sâhip olmak çok önemliydi. Peki bize adımızı kim verdi? Ya annemiz, babamız veya onların anneleri ve babaları! O hâlde, dedik, yalnızca bunun için bile nice teşekkürü hak eden büyüklerimizi nasıl sevmeliyiz? Evet. Mevzû çok mühimdi.

Bu sebeple düşündüüüük, düşündüüük, düşündüüük.

Meğer seven, sevdiğini üzmezmiş. Sevmek, yük hafifletmekmiş. Sevenin sevdiğini arayıp sorması, ona kaba davranmaması ve hayrını gözetmesi gerekirmiş. Sevgi, tüm kötülüklerden korumaya çalışmak ve sevdiğine gönül ferahlığı olmak demekmiş. Seven sevdiğini kalbinde taşır, sevdiğiyle derdini de sevincini de paylaşırmış. Seven darılıp kırılmaz, sevdiğiyle küs durmazmış. Sevenler özler, bedenen ayrı da olsa kalben berâber gezermiş. Hakîkî bir sevgi, sevene de sevilene de şifâ imiş.

Bir Gülberenk Çocuğu, anne ve babasını güzelce sever, onların hizmetini yapmaya çalışırmış. Kendisini karnında dokuz ay boyunca taşıyan, sonra nice zorluk çekerek dünyaya getiren, pisliğini temizleyen, açlığını gideren, şefkatiyle gece gündüz demeden sarıp sarmalayan annesine saygıda kusur etmezmiş. 🙂

Bir Gülberenk Çocuğu, sebeb i hayâtı olan, helâl rızkı için çalışıp uğraşan, nice yorgunluk çekerek evin geçimini sağladığı yetmezmiş gibi bir de o yorgunluğuna rağmen gelip evde âiesinin gönlünü sevindirmeye çalışan babasına hürmet edermiş. 🙂

Anne ve babalarımız, Allah’ın bizim için vazîfelendirdiği birer rehber, muhâfız ve hâmî imiş. Onların kadrini iyi bilmemiz ve hayatta oldukları için çok şükretmemiz gerekirmiş. Tabii ya! Düşündük: Onca emek vermeseler, sağlıklı büyümemiz ve fikren gelişmemiz için uğraşmasalar, ne yapardık?! Nasıl da garip kalırdık. 🙁

Vefâda ve iyilikte kusur etmememiz gereken ve bizim için kıymetli bir nîmet olan diğer kişi de hocamızmış. Hocalarımız bizim ilim öğrenmemize, irfâna ermemize, olgunlaşmamıza yardımcı olur ve kalbî hayâtımızı iyileştirmek için çalışırlarmış.

Anlayacağınız, annemiz, babamız, bir de hocamız, bizim için çok kıymetliymiş. Hakîkî sevgiyi en çok hak eden bu insanlara karşı her zaman vefâ, ikram ve ihsan ile muamele etmemiz gerekirmiş.

Hayırlı bir evlat, annesi ve babası için; hayırlı bir talebe de hocası için sadakaymış. Eğer onlardan biri vefat etmişse, bizim Rabb’imize kul olarak, doğru ve güzel işler yaparak onlar için birer sadaka i câriye olmamız îcap edermiş. Bu, onların amel defterlerinin iyiliklerle dolmaya devam etmesini sağlayacak, en mânâlı vefâ eylemiymiş. 🙂

İnsan, ömrünü konuşarak değil, yaşayarak geçirmeli, sevgiyi doğru anlamalı ve böylece, sevenler sevilenler kervanına katılıp hayırlılardan olmalıymış. 🙂 Sebepleri güzel sevenler, Allah’ı ve Rasûlünü de sevmeye başlarmış.

Tüm bunları düşününce, bu gece hepimiz, sevgimizi olgunlaştırmaya karar verdik. Günler geçiyor ve yaşımız büyüyor. Baktık ki büyükler de hep, zaman su gibi akıp geçti, diyor. O zaman akıllı olalım ve vakit kaybetmeyelim istedik. Her ânımızı en güzel şekilde doldurmak ve birer büyük olduğumuzda, ardımıza bakıp pişmanlıklar yaşamamak için sevmeye azmettik. 🙂

Program bitince ayrılmadık…. Kalbimize sefer ettik. 🙂