Kıymetli Ziyâretçilerimiz,

Bu akşam Uykudan Önce’de içimizden hep ağlamak geldi. Çok hüzünlendik, kederlendik. 🙁

Hani gönlümüze hitâp eden Uykudan Önce Programları, Eğitici Çocuk Programları, Gülberenk Şarkıları ve Marşları var ya… Biz onlardan çok istifâde ediyoruz, emek verenler için de duâ ediyoruz. Bu akşam, sadece bizim dinlememizin yetmeyeceğini, nicelerine de sebep olmamız gerektiğini fark ettik. Sonra içimizden, hayırların tâkipçisi bile olamazsak, bu kadarcık bile katkıda bulunmazsak, hiç bize yakışır mı, dedik.

Sabır Şarkısı’nda şöyle söylüyordu: “Meğer işler ha deyince olup da bitmezmiş! Sabır, sebat, tahammül gerekirmiş…!” Allah rızâsı için çalışmak hiç de kolay değilmiş. Bunu başarmaya çalışanlara maddî mânevî destek olmamız, ilgisiz ve yardımsız davranarak onları temelli zor durumda bırakmamamız gerekirmiş. İyiliklerin kadrinin bilinmemesi, şevk kırıcı olurmuş. Allah’ın rızâsına ve cemâline kavuşmak için gayret edenlere, kalben ve fiilen duâ etmek çok önemliymiş.

Düşündük: Meselâ bir terzi elbiseler dikse ve onları Allah rızâsı için ikrâm etse, o kişiler de kabûl edip duâ etse… Sonra terzi elinde kalan kumaşlarla, iplerle tekrar elbise dikse ve aynı şekilde hediye etse… Bu hep böyle devam etse… Sonra bu terzinin mâlzemesi bitse… Tekrar malzeme alacak parası da olmadığı için artık elbise dağıtamaz olsa, bu iyi bir şey mi? Peki elbiseye ihtiyacı olanlar, kumaş ve iplik parasını verse, böylece terzi hayırlarına huzurla devam edebilse, bu daha iyi değil mi? Elbette daha iyi. Ne yazık ki bir çok insan bunu düşünemiyormuş. Herkes ihtiyacının karşılanmasını istiyor; fakat “Ben ne yapabilirim?” diye soran pek bulunmuyormuş.

Üstelik insanların çoğu oyuncağa, arabaya, elbiseye, çoraba, süslenmeye püslenmeye, gezmeye tozmaya vakit ve para bulurken, nedense, Allah rızâsı için güzel niyetlerle yapılan çalışmalara vakit ve para harcamak istemiyormuş. Hatta ücretsiz bile olsa, bu tip faydalı çalışmalara ilgi göstermiyormuş. Bu insanlara, yedikleri bir şey mi dokunmuş ki? Ne olmuş?!? Atâlet, tembellik, gaflet ve bencillik sanki gelip kalplere oturmuş. 🙁

Halbuki insanların rahmet sandığı birçok şey aslında zahmet, zahmet sanıp kaçtığı birçok şey de rahmetmiş. Cevherler zorlukta ortaya çıkarmış. Rızâya giden yolda darlıklar, güle giden yolda dikenler olurmuş. Tembel, bencil ve gâfil insanlar, diken gibi acı verirmiş. Samîmiyyetle sevenler ise çok üzülseler bile, güle tebessüm, dikene sabır göstererek yollarına devam ederlermiş. Anlayacağınız, dert ve sıkıntı çekmeden Allah’ın rızâsına ulaşmak diye bir şey yokmuş.

Rabbimizin rızâsı için çıktığımız hizmet yolunda, tüm sıkıntılara rağmen ümitli olmamız gerekirmiş. Ümitli olmak ilaçların hasıymış. Ümitsizlik gönüllerin pasıymış. Müslümanlar kardeş olmayı bilmeli ve birbirinin gönünden ümitsizlik pasını silmeliymiş.

İşte böyle… Bu akşam, hüzünden çok şey öğrendik. El ele gönül gönüle olmaya, birbirimize kuvvet ve ümit katmaya karar verdik! Bu kararın ardından, şevklendik!

Hayır hayır, ayrılmadık! Sadece, yarın yine buluşacağımız düşüncesiyle sevinerek ve neler yapabileceğimizi düşünerek ümitle yatağımıza geçtik! 🙂

Eğer sizler de bu güzel programdan istifâde etmek isterseniz, ücretsiz kayıt ve bilgi için hemen 0542 808 82 58 numaralı telefonu arayabilirsiniz.  🙂